Μέλισσες(3)

Ο Φ., ήταν πάντα κάπως ντροπαλός. Και δειλός. Κότα, θα μπορούσε να πει κανείς. Του ήταν παντελώς αδύνατο να κάνει ο ίδιος μια πρώτη κίνηση, να πάρει μια πρωτοβουλία, κάτι τελοσπάντων. Ενδεχομένως, αν ζούσε αρκετά για να περάσει την εφηβεία να είχε διορθωθεί. Αλλά δυστυχώς, τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε. Και τώρα ο Φ ντρεπόταν να βγει από το σπίτι του και να πάει να μιλήσει στον έρωτα του που κοίταζε χάσκοντας το σώμα του. Και ντρεπόταν γιατί πίστευε ότι δεν ήταν αρκετά ωραίος για να εμφανιστεί μπροστά της. Ελαφρώς διάφανος, με όψη 15χρονου.. Άσε που είχε να μιλήσει σε άνθρωπο( ή, τελοσπάντων, πνεύμα, φάντασμα, πλάσμα του φωτός ή του σκότους, δεν έχει σημασία) πολυυυυυ καιρό και πίστευε ότι είχε χάσει την ικανότητα αυτή. Μήπως να εύρισκε κάτι να ρίξει πάνω του; Και να περίμενε να σκοτεινιάσει; Στο φως του φεγγαριού έδειχνε σαφώς πιο υγιής…
Η Κ., όπως ήδη είπα, αιωρούνταν λίγο πάνω από τη γη κοιτώντας το πτώμα της και το πλήθος που ήταν μαζεμένο γύρω του. Δεν την ενοχλούσε τόσο το ότι είχε πεθάνει(αν και είχε τόσα να προσφέρει στην ανθρωπότητα και ιδιαίτερα στους όμορφους άντρες), όσο το γεγονός ότι το ωραίο της σώμα είχε καταστραφεί, το πρόσωπο της είχε γεμίσει αίματα, και αυτό το μπλουζάκι δε θα καθάριζε ποτέ. Τότε ένιωσε πίσω της την ύπαρξη ενός ακόμα άυλου, όπως αυτή, πλάσματος.
Όχι, όχι. Ο Φ. δεν είχε δώσει τέλος στην εσωτερική πάλη με τη βλακεία του. Ήταν ακόμα μέσα, προσπαθώντας ν’ αποφασίσει την επόμενη κίνηση του. Την Κ. πλησίασε ένα από τα κορυφαία στην ιεραρχία φαντάσματα της Αθήνας, ο Α. Ο Α. ήταν αρχηγός συμμορίας, cool φάντασμα, τύπος γαμώ-και-δέρνω και φυσικά φόβος και τρόμος του μεγαλύτερου ημιδιάφανου πληθυσμού της πόλης. Και ναι, ήταν ο τύπος που είχε διώξει τον Φ. από το πρώτο του σπίτι. Οι ανταποκριτές του στην περιοχή τον είχαν ενημερώσει ότι είχε εμφανιστεί καινούριο μωρό στην πιάτσα, και ,επειδή είχε βαρεθεί την προπολεμική τραγουδίστρια που παρουσίαζε για γκόμενα του, πέρασε να πει ένα «καλωσόρισες», στην νέα.
Με πολύ στυλ, την προσέγγισε, υποκλίθηκε και της φίλησε το χέρι. Και ο Φ κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Ή να διαλυθεί σε μικροσωματίδια σκόνης τέλος πάντων! Σε μια ώρα 2 άντρες, ένας ζωντανός κι ένας νεκρός, είχαν καταπατήσει την κυριότητα του πάνω σε μια γυναίκα. Δε θα το άφηνε έτσι αυτό. Είχε πλέον το κίνητρο του για να πάει να τη βρει.{Στο σημείο αυτό θα παρακαλούσα τους αναγνώστες να σταματήσουν να γελάνε με τα χάλια του Φ. Είπαμε, είναι μικρός, δεν ξέρει! Και σεβασμός στους νεκρούς, τελοσπάντων!}

{Συνεχίζεται.Ναι, πάλι!}