Σκατά. Πάλι από την αρχή, δεν υπήρχε περίπτωση να σκοτώσει τη Μυρτώ. Αυτό πάλευε όλη της τη ζωή. Να μην έχει κανέναν να τη γαμάει. Και ο Α. μόλις το είχε κάνει. Για κείνη ήταν πάντα σαφές. Τον Α. τον χρησιμοποιούσε. Πρώτα για να επιβιώσει κι ύστερα για να μπορέσει να εκδικηθεί. Μάλλον είχε φτάσει η ώρα να τελειώσει η συνεργασία τους. μόνο που η τελευταία του εντολή παρα-ήταν ύποπτη για να την αφήσει να περάσει έτσι. Έπρεπε να τον βρει.
Ένα κοριτσάκι της τράβηξε το μανίκι. Τα παιδιά αυτά δε μιλούσαν σχεδόν ποτέ. Ήξερε γιατί. η τακτική του Πατέρα για να μην ακούγονται τα κλάματα των μωρών από τους γείτονες ήταν να τα κλειδώνει στο ηχομονωμένο δωμάτιο ολομόναχα. Ένα δωμάτιο που θύμιζε πολύ τα λευκά κελιά των ψυχιατρείων. Θυμάται τα δικά της αδέρφια μετά από μετρικούς μήνες να κλαίνε σιωπηλά. Αργότερα, δεν άκουγαν σχεδόν ποτέ κανέναν να μιλάει. Έτσι πέρναγε πολύς καιρός μέχρι να αποκτήσουν δικό τους λόγο. Η αίσθηση της φυλακής ήταν για χρόνια απόλυτα ταυτόσημη με την ύπαρξη της.
Την ενοχλούσε που δε μπορούσε να τα σώσει. Ήταν πολύ αργά πια. Αν μεγάλωναν μάλλον δε θα επιβίωναν καν όλα. Από τα δικά της αδέρφια ζωντανά ήταν πια 6. Δυο κοπέλες που χάνονταν σε ένα υπόγειο και τέσσερα αγόρια. Κάποιοι είχαν πετύχει κατά κάποιο τρόπο. Ένας αδερφός είχε παντρευτεί κιόλας. Ο Πατέρας όμως είχε αποτύχει. Είχε κάνει τα παιδιά του αυτό που δεν ήθελε να τους κάνουν οι γονείς τους, απ’ τους οποίους τελικά δε διέφεραν πολύ. Δολοφόνοι, πρεζάκια και πόρνες.
Πως θα εύρισκε τον Α.; θυμήθηκε ένα παλιό της…φίλο που της είχε πει ότι μπορούσε να της βρει τα πάντα για όποιον είχε ακουμπήσει τα χέρια του σε πληκτρολόγιο υπολογιστή. Ίσως… Γέμισε τα πιάτα των παιδιών. Προσεκτικά. Τα έβαλε να κάτσουν στο τραπέζι και τα σέρβιρε. Έκατσε στην κορυφή. Ήταν πολύ μικρά. Σε τόσο μικρούς οργανισμούς τα δηλητήρια ταξιδεύουν αμέσως. Τα κοίταξε. Σκατά. Πόσο άδικος χαμός!
