...

Μια φορά κι ένα καιρό, στη χώρα των παραμυθιών ήταν μια πριγκίπισσα κι ένας ιππότης. Ή μάλλον όχι. Στη χώρα των παιχνιδιών μια κούκλα κι ένα τόπι. Ή ίσως στη χώρα των χρωμάτων δυο χρώματα, το πράσινο και το μαύρο. Δεν έχει πολλή σημασία. Η πριγκίπισσα και ο ιππότης, κούκλα και το τόπι, το πράσινο και το μαύρο…να, αγαπιούνταν. Δεν είναι ότι είχαν περάσει πολλά μαζί, η ότι ήταν φτιαγμένα το ένα για το άλλο. Απλά έκαναν το ένα το άλλο χαρούμενο. Ήταν ωραία όταν ήταν μαζί. Μια μέρα όμως, ο ιππότης έπρεπε να φύγει, ένας πόλεμος τον περίμενε. Και το τόπι το χάρισαν σε κάποιον και χωρίστηκε από την κούκλα. Και ένας ζωγράφος έσκισε στα δυο τον πίνακα με το πράσινο και το μαύρο. Τα ζευγάρια έμεινα μισά. Τα μαγικά πλάσματα, όμως, έχουν μέσα τους, στον πυρήνα τους, ελπίδα. Κι έτσι, όλες αυτές τις μακρινές χώρες δε βυθίστηκαν στο σκοτάδι και την απελπισία. Άλλωστε, αν κλείσεις τα μάτια, όλα τα μέρη του κόσμου είναι δίπλα σου. Κι όλα τα ταξίδια ( ή μάλλον σχεδόν όλα) έχουν επιστροφή…
Θα μου λείψεις…