Εικόνες

*Είμαι μικρή. Πολύ μικρή. Δε θυμάμαι πολλά πράγματα πιο πριν. Φοράω μια μακριά κόκκινη φούστα με άσπρα λουλούδια και ένα κοντό μπλουζάκι, που έδωσε κάποιος στη μαμά μου. Παίζω με τις λάσπες, τις ανακατεύω με ένα φυλλαράκι. Δίπλα με κοιτάει ο αδερφός μου. Η μαμά κάθεται στο γκαζόν που έχει φυτέψει ο δήμος στο πεζοδρόμιο και κρατάει το μπέμπη στην αγκαλιά. Είναι πολύ μικρή για να έχει κιόλας τρία παιδιά. Το πρόσωπο της μοιάζει να κοιτάει τόσο μακριά. Ένας σκύλος γλύφει το μάγουλο του μπέμπη. Μπροστά από την πόρτα του παλιού συνεργείου, που τώρα κάναμε σπίτι μας είναι κρεμασμένα μερικά ρούχα. Δεν πεινάω. Όχι ακόμα.

*Τα παράθυρα είναι κλειστά. Δεν ανοίγουν ποτέ. Τι να δω άλλωστε; Ένα βρώμικο δρόμο που δε μπορώ να προφέρω καν το όνομά του σωστά; Δεν ξέρω πότε θα ξαναβγώ από δω. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Πάλι. Ακόμα και τώρα, που έφυγε ο πελάτης. Δε μετράω πια. Δεν έχει σημασία. Νομίζω σκοτεινιάζει. Θα έρθουν περισσότεροι. Κουράστηκα. Θέλω να βγω έξω. Την τελευταία φορά που ήμουν έξω έπαιζα με το σκύλο μας. Κάποιος είναι στην πόρτα. Ξεκουμπώνει ήδη το παντελόνι του. Χαμογελώ. Παρε με από δω…

Κι η νύχτα πέφτει στην Αθήνα. Οι «αθώοι» πολίτες κλείνουν όλοι τα μάτια τους. Οι δολοφόνοι ανοίγουν τα δικά τους και αναγνωρίζονται. Διαλέγουν ποιον θα σκοτώσουν. Σ' αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει «χαφιές» να βοηθήσει τους αθώους. Πρέπει να σωθούν μόνοι τους. Οι δολοφόνοι κλείνουν πια τα μάτια και μια νέα μέρα ξημερώνει στην Αθήνα…