Η οθόνη τρεμόπαιξε πάλι. Η αίθουσα ήταν άδεια. Νύσταζε.
Το φως της οθόνης τον τρέλαινε. Έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο γραφείο. Αποκοιμήθηκε αμέσως. Στο όνειρο του ένα υπολογιστής έλαμπε και αναβόσβηνε. Στο βάθος ακουγόταν ένας επαναλαμβανόμενος ήχος, σαν κέρματα που πέφτουν από ψηλά σε μεταλλικό δοχείο. Τον ενοχλούσε. Και το έντονο φως του πονούσε τα μάτια. Δοκίμασε να σηκωθεί. Ένα ζευγάρι αλυσίδες τον τράβηξε κάτω. Οι καρποί του ήταν γδαρμένοι από την τριβή. Δε θυμόταν τι έκανε εκεί. Ξαφνικά άκουσε μια γυναικεία φωνή να τραγουδά. Γύρισε προς το μέρος της. Η λάμψη από τον υπολογιστή δυνάμωσε. Η Μαρίνα συνέχισε να τραγουδά χαμογελώντας του. Στην οθόνη άρχισαν να προβάλλονται παλιές τους φωτογραφίες. Αγκαλιά στην παραλία, πασαλειμμένοι με σοκολάτες, κάτω από τον πύργο του Eiffel. Ύστερα άλλες εικόνες. Τα κορμιά τους στο κρεβάτι, να τρώνε στην κουζίνα, η Μαρίνα να κλαίει με λυγμούς, εκείνος με8υσμένος,πεσμένος στο πάτωμα. Τελευταία εικόνα ένα αεροπλάνο. Η Μαρίνα είχε φτάσει στην αγκαλιά του. Οι αλυσίδες δεν τον άφηναν να την αγκαλιάσει κι η λάμψη του υπολογιστή θόλωνε τα μάτια του. Το αίμα στα χέρια του δεν το είδε. Το ένιωσε μόνο και το γεύτηκε. Τότε μόνο άκουσε τι τραγούδαγε τόση ώρα η Μαρίνα. «Η αγάπη θα ‘ρθει/θα ‘ρθει…»