Τα παραμύθια δεν είν' αλήθεια.(Η΄μήπως έιναι;)

Μια φορά κι ένα καιρό… Το κορίτσι μεγάλωσε. Και τίποτα δεν ήταν σαν τα παραμύθια που διάβαζε μικρό. Ούτε σαν τα άλλα, τις ελπίδες που μόνο του έπλασε μεγαλώνοντας. Το κορίτσι φοβόταν ότι τα όνειρα θα μείνουν μόνο όνειρα. Και στον κόσμο του δεν υπήρχαν νεραιδονονές ούτε πρίγκιπες. Τι θα έκανε; Ποιος θα τη βοηθούσε; Και γιατί έπρεπε όλα να είναι τόσο μαύρα, τόσο απελπιστικά δυσοίωνα; Και φοβόταν πως έφταιγε αυτό, πως ήταν ανίκανο να πράξει, ανάξιο ν’ αγαπηθεί. Ένα πρωί, βγήκε στον κήπο. Κι ο ήλιος δεν έλαμπε. Δε φαινόταν κανένας εκεί γύρω. Ήταν μόνη; Τότε είδε μπροστά της κάτι σαν μάλλινη κλωστή. Την κράτησε στο χέρι της. Άρχισε να την ακολουθεί. Η κλωστή άλλαζε χρώματα. Κι ήταν φορές που χανόταν, μπλεκόταν ανάμεσα σε κλαδιά και δέντρα και θάμνους κι ανθρώπους και φιλοδοξίες και λάθος όνειρα. Και το κορίτσι κουραζόταν. Που την πήγαινε πια αυτή η κλωστή; Κι αν δεν άξιζε να την ακολουθεί; Άλλωστε, μέχρι τότε, όλα της πήγαιναν στραβά. Προχώρησε λίγο ακόμα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Φως την τύφλωσε. Η κλωστή συνέχιζε εκεί. Πίσω από την πόρτα… Έμοιαζε με όνειρο. Ήταν;

Τα παραμύθια έχουν καλό τέλος. Πιστεύεις;

(Για την Αργυρώ. Βρες την κλωστή σου. Ίσως σε πάει κάπου όμορφα...)