Γιατί;

Κάθε πρωί γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σηκωθώ. «Μη με ξυπνάς απ’ τις 6, πριν ακόμα η μέρα να φέξει» και άλλα χαρωπά παιδικά τραγουδάκια. Γιατί όντως ρε παιδί μου, δεν έχει φέξει έξω. Είναι νύχτα. Έχει αστεράκια. Εντωμεταξύ, δε φτάνει που ξυπνάς. Γιατί εντάξει πες. Ξύπνησες. Μετά πρέπει να ντυθείς. Και θες να κάνεις και συνδυασμούς, τρομάρα σου! Γιατί έχεις βάλει στο μάτι Βαγγέλη δίπλα. Ο οποίος σιγά μην είναι σε θέση στις 7 το πρωί να ενθουσιαστεί με την καλαισθησία σου. (Καλέ, ας με σταματήσει κάποιος. Εδώ και 4 γραμμές γράφω για τον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο!)

Τελοσπάντων, δεν είναι εκεί το θέμα μου. Ούτε ο Βαγγέλης είναι. Ακόμα. Σήμερα το πρωί όμως, χτύπησε την πόρτα μου ένα κοριτσάκι. Νομίζω. Γιατί δεν είχα πιει και καφέ και έτσι δε μπορώ να αποκλείσω τις παραισθήσεις. Τελοσπάντων το κοριτσάκι ήθελε να με ρωτήσει. Με κοίταξε και είπε «γιατί;». ήθελα να της απαντήσω «επειδή». Αλλά ήταν παιδάκι. Και τη λυπήθηκα. Έτσι τη ρώτησα «γιατί τι;». Και τότε έβαλε τα κλάματα. Φρίκαρα. Τη ρώτησα γιατί κλαίει και απάντησε πάλι «γιατί;». Κι άρχισα να σκέφτομαι.
Γιατί δεν έχω ποτέ φράγκο; Γιατί όλα είναι σκατά; Γιατί πέθανε η μαμά της κολλητής μου; γιατί αυτός ο τύπος έκλαιγε χτες στη μέση του δρόμου; Γιατί λιώνουν οι πάγοι; Γιατί υπάρχουν τόσα σκελετωμένα παιδιά; Γιατί είμαι τόσο μόνη; Γιατί γαμώτο; Κι έβαλα κι εγώ τα κλάματα.

Τελικά το κοριτσάκι το πήρε η μαμά του. Αυτό που τελικά ρωτούσε ήταν γιατί χάλασε η κούκλα του. Εγώ άργησα στη δουλειά. Και είχα και κόκκινα μάτια. Δεν ξέρω. Μήπως δεν είμαι καλά; Είχα καιρό να κλάψω. Καλά ήταν. Νομίζω. Ναι, ήταν…